In dit artikel beantwoorden we veel gestelde vragen over eenkennigheid, scheidingsangst en verlatingsangst. Hieronder in de inhoudsopgave kan je direct naar de vraag gaan die van toepassing is op jouw situatie. Bekijk ook eens dit artikel over eenkennigheid.
- Eenkenningheid: bang voor mannen
- Verlatingsangst bij (geadopteerde) moeder: hoe breng je kind naar crèche?
- Eenkennigheid bij helft van tweelingdochter
- Dochter 18 maanden negeert vader en hangt aan moeder
- Zoon van 2,5 huilt op kdv. Verlatingsangst?
- Tips bij scheidingsangst
- Zoon (5 maanden) erg moedergericht
Eenkenningheid: bang voor mannen
Mijn dochtertje is 15 maanden. Al vanaf de geboorte moet ze niets van mannen hebben. Als haar opa een knuffel wil geven begint ze vaak direct te huilen. Zelfde verhaal bij haar oom, die ze toch vaak ziet. Ik laat haar meestal eerst even huilen, maar ze is vaak zo overstuur, dat ik haar uiteindelijk toch maar even bij me pak om haar te kalmeren. Als ik (of haar oma) haar in de armen heb, dan is er ook helemaal niets aan de hand. Ze legt dan alleen haar hoofd heel verlegen op mijn (of haar)schouder.
Antwoord:
Ik denk dat je mee moet gaan met de ontwikkeling van je dochtertje. Als ze zo klein zijn geven ze gewoon heel duidelijk aan wat ze wel en niet fijn vinden. Het kan inderdaad erg vervelend zijn voor opa en voor andere mannen, maar het beste is om haar te blijven troosten. Dit geeft haar een veilig gevoel. Uiteindelijk groeit ze over deze eenkennigheid heen. Ze zijn nog zo klein en zien en horen zoveel om hen heen, mama is op die leeftijd nog gewoon het veiligst. Ze moet nog leren dat andere mensen dat ook kunnen zijn. Maar geef haar de ruimte daarin.
Verlatingsangst bij (geadopteerde) moeder: hoe breng je kind naar crèche?
Mijn dochter gaat met 14 weken naar het kinderdagverblijf. Ik zie hier nu al tegen op omdat ik als moeder zelf verlatingsangst heb omdat ik geadopteerd ben. Ik merk dat ik mijn dochter nu al wil beschermen en nu al beren zie. Kunt u mij advies geven hoe ik hier het beste mee om kan gaan? Leren relativeren? Heeft u daarnaast mogelijk advies hoe ik mijn dochter kan voorbereiden op het kinderdagverblijf?
Antwoord:
Doordat u zelf bang bent om verlaten te worden ligt het gevaar op de loer dat u overbezorgd bent naar uw kindje toe. Op zich is het goed om zorgen te hebben, maar teveel is natuurlijk niet de bedoeling en zeker niet als dit de ontwikkeling van kindje gaat belemmeren!
U maakt zich (te veel) zorgen, allerlei gedachten die u heeft maken dat u zich angstig gaat voelen en vandaaruit op een bepaalde manier gaat reageren. Ons gedrag komt voort uit ons gevoel en ons gevoel komt voort uit wat we tegen onszelf zeggen.
Het is dus belangrijk om te kijken wat u denkt/wat u zegt tegen u zelf wat u zo angstig maakt. U schrijft: “houdt het kinderdagverblijf zich wel aan mijn schema? etc… Wat als mijn dochter tussen de middag niet kan slapen” Ik kan me voorstellen als u daar allerlei rampgedachten (negatieve angstgedachten) aan koppelt dat uw angst dat alleen maar toeneemt.
Maar probeert u eens heel rationeel naar uw vragen te kijken: Hoe erg is het als uw dochter een ander schema aanhoudt op het kdv? Is het zo verschrikkelijk als ze niet kan slapen? (en wat is het ergste dat er dan zou kunnen gebeuren?) Vaak blijkt dat wanneer we kijken naar welke rampen ons zo bang maken deze waarschijnlijk nooit zullen plaatsvinden. Maar ze maken u wel zo angstig! en angst staat nooit in verhouding tot de “ramp” die u verwacht te gaan gebeuren.
Op basis van wat u schrijft denk ik dat u veel zou kunnen hebben aan een aantal gesprekken met een psycholoog die werkt met cognities (dus de gedachten die uw angst veroorzaken). Vaak helpen enkele gesprekken al om ‘anders te gaan denken’ en zo minder angstig te zijn. Via uw huisarts kan u verwezen worden, gesprekken worden meestal (deels) door verzekering vergoed.
Ook het boekje “ik kan denken en voelen wat ik wil” van Rene Diekstra, zou een hulp voor u kunnen zijn. Dit gaat over de 4 G’s (dus hoe de Gedachten over een Gebeurtenis een Gevoel veroorzaken en hoe uw Gedrag daaruit voort komt) en wat u kunt doen om negatieve gedachten te veranderen (inclusief allerlei oefeningen).
Eenkennigheid bij helft van tweelingdochter
Ik heb een meisjestweeling(eeneiig) van twee jaar. Claudia wil op het moment van niets en niemand wat weten, alleen van mama en vooral als ze moe is. Zelfs papa mag haar niet aanraken of troosten. Hoe los ik deze eenkennigheid op? Ik heb namelijk Elise ook nog die schreeuwt om aandacht van mama, want ook zij zoekt liever geen troost bij papa.
Antwoord:
Het komt vaker voor dat peuters een periode last hebben van eenkennigheid. Meestal gaat dit vanzelf weer over. Wat ik niet uit jouw stukje kan opmaken is of jij de meeste tijd met jullie dochters doorbrengt? Hoe reageren je dochters op hun papa wanneer jij er niet bent en ze moeten bijvoorbeeld naar bed gebracht worden? Of hij moet ze troosten? Het lijkt me goed als papa toch veel aandacht blijft geven aan jullie meiden, ook al voelt hij zichzelf afgewezen. Het is simpel gezegd maar jullie moeten echt even “volhouden”.
Probeer niet in de valkuil te vallen door mee te gaan met de wensen van jullie dochters. Je kan ze nu eenmaal niet in je eentje en/of allebei tegelijk troosten of aandacht geven. En zolang je dit wel doet, zal je hun schreeuw om aandacht van jou mogelijk alleen maar versterken. Laat papa (als dit mogelijk is natuurlijk) zoveel mogelijk tijd met de meiden doorbrengen, naar bed brengen, troosten etc. Zodat ze “leren” dat papa net zo goed een troostende knuffel kan geven als mama! Dit is het makkelijkste als jij er zelf niet bent. Hou vol en hopelijk is deze periode snel voorbij voor jullie!
Dochter 18 maanden negeert vader en hangt aan moeder
Onze dochter is 18 maanden oud. Ze heeft, sinds ze 4 maanden oud was al, diverse periodes gehad dat ze mij (de vader) compleet negeerde. Ze “hangt” aan haar moeder en heeft dus last van eenkennigheid.
Als ik alleen thuis ben met haar dan zoekt ze wel geborgenheid bij mij. Dan komt ze naar me toe voor een kusje, een boekje voorlezen, of te spelen. Is mijn vrouw ook thuis, dan kan ik haar bij wijze van spreken niet eens aanraken. Als ik thuis kom probeer ik altijd voor het eten een beetje met haar te spelen. Vaak rent ze dan al naar mijn vrouw toe, roept mama en verstopt zich achter haar benen.
Ik heb er heel veel pijn van dat ze zo afwijzend tegen mij doet. Het komt over alsof ik haar iets aangedaan heb (althans zo voel ik het). Ik weet mij geen raad hoe met deze eenkennigheid moet omgaan. Ik heb hier ook met mijn vrouw al over gepraat. Zij probeert onze dochter al zoveel mogelijk te stimuleren om naar papa toe te gaan, maar dit baat allemaal niet.
Antwoord:
Wat een vervelende situatie voor jullie! Helaas komt het vaker voor dat kinderen gedurende een bepaalde periode last hebben van eenkennigheid en één van de ouders meer negeert of zelfs afwijst. Het is in jullie geval wel positief dat ze wanneer jullie samen zijn ze wel jouw genegenheid zoekt. Belangrijk is dat je veel blijft ‘investeren’ in jullie contact (veel dingen met z’n tweetjes ondernemen) en niet te snel ‘toegeeft’ wanneer ze naar mama vlucht.
Wanneer ze huilt om mama als jij haar bijvoorbeeld naar bed brengt, hoe lang blijft ze dat dan doen? Wat gebeurt er daarna? Wat doet mama om haar te troosten, krijgt je dochter een extra knuffel/aandacht o.i.d.? Het zou namelijk zo kunnen zijn dat je dochter onbewust het idee heeft gekregen dat wanneer ze jou afwijst en om mama huilt hierin beloond wordt. Mama troost haar wellicht en hiermee geeft ze indirect aan dat de afwijzing van je dochter terecht zou kunnen zijn.
Ik kan vanaf deze afstand niet zien of dit meespeelt, maar misschien kunnen jullie eens proberen het afwijzen te negeren, in ieder geval niet extra aandacht er aan geven. Breng jij je dochter wel eens alleen naar bed als mama ook thuis is?
Heel veel sterkte en blijft de situatie zich voordoen dan zou ik adviseren toch eens contact op te nemen met de huisarts voor een eventuele verwijzing, zodat een gespecialiseerde hulpverlener tips kan geven.
Zoon van 2,5 huilt op kdv. Verlatingsangst?
Mijn zoon van 2,5 jaar huilt nog steeds op de kinderdagverblijf. Hij zit er al een jaar en nog steeds huilt hij wat kan ik er aan doen. Heeft hij misschien verlatingsangst?
Antwoord:
Verlatingsangst of scheidingsangst komt vrijwel bij ieder kind voor. Kinderen gaan dan huilen wanneer vertrouwde mensen uit de omgeving even weg gaan. Dit kan zijn wanneer je je kind wegbrengt naar het kinderdagverblijf, maar ook wanneer je je kind naar bed brengt.
Tussen de 8 en 18 maanden is deze angst het hevigst. Als je maar even uit het zicht verdwijnt begint je kind al te huilen. Deze angst kan blijven tot de leeftijd van 3 jaar. Rond de leeftijd van 4 jaar zal je kind steeds beter kunnen tegen een korte scheiding van zijn ouders. De omgeving wordt vertrouwder, je peuter kan zich nu ook beter uiten door te praten en hij is zelfredzamer geworden.
Als ouder is het belangrijk dat je deze angst wel serieus neemt. Ook voelen kinderen heel goed aan wanneer ouders zelf ook moeite hebben met de angst van het kind en er te krampachtig mee omgaan. Je kind heeft dan het gevoel dat er echt iets is om bang voor te zijn. Wanneer je je kind naar het kinderdagverblijf brengt, houdt het afscheid nemen dan kort. Blijf niet te lang bij je kind en kom niet nog even terug om te kijken hoe het gaat. Dit maakt het voor een kind alleen nog maar moeilijker.
Tips bij scheidingsangst
Volgens mij heeft mijn dochter last van scheidingsangst. Hoe kun je dit merken en hoe lang kan het duren? Mijn dochter is 20 maanden en ‘s middag wil ze niet hebben dat ik weg ga als ik haar naar bed heb gedaan. Ik laat haar dan toch huilen (ook al doet het me pijn). Ze valt dan in slaap en ze slaapt dan ook maar een uurtje. Wat moet ik dan doen? ‘s avonds is het zelfde. Rond 23.00 wordt ze weer wakker en kan niet slapen. Ik heb volgens mij alles al geprobeerd ik kan ook niet de hele nacht bij haar zitten om haar handje vast te houden. Hebben jullie nog tips. Ik weet het echt niet meer.
Antwoord:
Bij scheidingsangst kunnen kinderen behoorlijk in paniek raken wanneer je de kamer uitgaat en uit het zicht van het kind verdwijnt. Je kind beseft dan nog niet dat iets wat verdwijnt ook weer terug kan komen. Heeft je kind hier overdag ook last van? Dan is het belangrijk dat je benoemt wat je gaat doen en houdt je ook aan deze afspraken. Zeg bijvoorbeeld dat je even de vuilniszakken buiten gaat zetten. Je kind zal dan gaan huilen, maar laat dat dan ook even zo. Kom dan weer terug, zo leert je kind erop te vertrouwen dat jij je aan de afspraken houdt. Je kind oefent op deze manier in het alleen zijn.
Ik raad je ook aan om even op de site te kijken naar tips voor het slapen van kinderen. Hier staat de stap-voor-stap methode in beschreven waardoor kinderen leren om zelfstandig te gaan slapen. Het is niet iets wat na een dag al werkt. Je zal hier even tijd en energie in moeten steken, maar dan heb je wel resultaat!
Zoon (5 maanden) erg moedergericht
Ons zoontje van 5 maanden heeft last van eenkennigheid en is erg op mij (moeder) gericht. Na de geboorte al was hij alleen te troosten door mij! Toen hij 3 maanden was begon hij met huilen bij het zien van vreemden en bij het oppakken door een vreemde. Nu nog steeds. Bij de oppas (2 keer per week) is het alleen maar huilen. Zodra ik thuis uit beeld ben is het huilen. Bij zijn vader gaat het wel, maar ook dan is hij soms ontroostbaar.
Thuis is het een super lief kereltje. Hij slaapt prima en is lekker opgewekt. Hij wil wel het liefst tegen me aan zitten (net een aapje). Niemand herkent dit!!!! Ik lees overal dat eenkennigheid zich pas met 8 maanden kan voordoen. Wat moet ik doen? Ik vind het zo zielig, hij is zo verdrietig als ik er niet ben, maar ik kan hem niet helpen. Hij komt soms helemaal overstuur van de oppas vandaan! Ik kan hem nooit uit handen geven, dan raakt hij in paniek (zoekt me constant met zijn ogen en lacht heel hard als hij me ziet).
Antwoord:
Het klopt dat kinderen vanaf 8 maanden last kunnen krijgen van eenkennigheid en gaan huilen zodra een ouder de kamer uitgaat. Het kind begrijpt nog niet dat wanneer er iemand uit zijn gezichtsveld is verdwenen, deze persoon nog wel blijft bestaan. Dit wordt ook wel scheidingsangst genoemd. Ook wanneer een kind gaat inslapen of ‘s nachts even wakker wordt, kan hij gaan huilen. Hij is bang en voelt zich dan alleen.
Zo te lezen is uw zoontje erg op u gesteld. U geeft hem voldoende aandacht wat hij erg fijn vindt. Uw zoon is gewend dat u degene bent die hem troost. Toch is het prettig voor u en uw kind dat hij ook door andere getroost kan worden. Hij zal dit moeten leren. De volgende tips kunnen mogelijk een oplossing bieden. Let er wel op dat het een tijdje kan duren voordat er succes wordt geboekt. Wees daarom consequent en houd vol. U zult zien dat er dan na verloop van tijd resultaat wordt geboekt.
- Wanneer u thuis uit beeld van het kind bent, laat dan je stem nog wel horen. Liedje zingen of een beetje rommelen. Vertrouwde geluiden kunnen je kind geruststellen om over zijn angst heen te komen.
- Laat uw kind zich ook door anderen troosten terwijl u in de buurt bent. Laat uw man het kind oppakken wanneer hij huilt. U kunt er dan naast gaan staan en het kind samen troosten. Het kan zijn dat hij zijn armpjes naar u uitstrekt, maar laat dit dan niet toe. Doe dit ook bij de oppas. Dit zal niet gemakkelijk voor u zijn, het is niet leuk om uw kind te zien huilen. Probeer het toch, blijf consequent en zet door.
- Maak een vertrouwd ritueeltje bij het wegbrengen naar de oppas. Bijvoorbeeld jasje uit, even met het kind spelen met zijn favoriete speeltje, zeg tegen het kind dat je nu gaat en dat je vanmiddag weer terugkomt, neem afscheid en loop weg. In het begin zal uw kind nog huilen, maar laat het dan aan de oppas over om het kind te troosten.
