FAQ kinderen

Wanneer je kinderen hebt, zal je vaak genoeg tegen dingen aanlopen waarover je vragen hebt of waarvoor je tips kunt gebruiken. Zoals vragen over de opvoeding, gezondheidsproblemen of andere onderwerpen. Kijk in de inhoudsopgave hieronder om direct naar een vraag te gaan die van toepassing is op jouw situatie op dit moment.

Aandacht vragen door vinger in de keel te steken

Mijn dochtertje is deze maand 14 maanden, en al enige tijd stopt ze haar vingertje in haar mond om haar zin of aandacht te krijgen. Ze stopt haar vinger diep in haar mond en gaat ze alles overgeven wat ze heeft gegeten. Ik probeer het te negeren maar dat help niet, dan gaat ze alles uitspugen. Ik weet niet hoe ik hierop moet reageren.

Antwoord:

Kinderen zijn al vanaf jonge leeftijd bezig om te ontdekken hoe ze invloed kunnen hebben op hun omgeving. Dat begint al als kleine baby: ze ontdekken bijvoorbeeld dat ze hun handje kunnen sturen en zo iets oppakken, of dat als ze een speeltje uit de box gooien dat iemand het opraapt en weer teruggeeft. Maar ook nog veel eerder, als een baby van een paar weken oud zich niet lekker voelt van de honger of een vieze luier weet hij als snel dat er iemand komt als hij laat merken dat hij zich onprettig voelt.

Jouw dochter heeft nu ontdekt dat het werkt om haar vinger in haar keel te stoppen als zij zich niet prettig voelt. Op dat moment kom jij namelijk om te zorgen dat er gebeurt wat zij graag wil: uit de stoel of dicht bij jou zijn, bijvoorbeeld.

Het moment is nu aangebroken dat ze moet leren dat deze manier geen goede manier is om invloed op haar omgeving te krijgen. Bovendien zal ze moeten leren dat er niet altijd meteen gebeurt waar ze zich het prettigst bij voelt: zij kan niet alles bepalen wat er gebeurt. Dat is voor haar een nieuwe ervaring. Jij bent als moeder de eerste die haar dat kan leren, samen met andere mensen die vaak voor haar zorgen.

Je hebt gelijk als je zegt dat ze door te spugen macht heeft over jou, en dat dat niet goed is. Jij moet de leiding hebben in de opvoeding en niet je dochter. Dat is voor je dochter uiteindelijk veel prettiger, want jouw leiding maakt dat de wereld voor je dochter voorspelbaar en veilig is.

De enige manier om haar te leren dat dreigen met spugen niet goed is, is om te proberen het te negeren. Als je haar zo min mogelijk aandacht voor het negatieve gedrag geeft, zal het snel afnemen. Dat zal wel even lastig zijn, want ze zal een aantal keer spugen en dat is natuurlijk naar om te zien.

Mijn advies is om je dochter haar handje bij haar mond weg te halen en duidelijk “nee” te zeggen. Je kunt haar dan wat afleiden door haar iets te spelen in haar handje te geven. Mocht ze toch doorgaan, op het moment dat je haar toch in haar stoel laat bijvoorbeeld, probeer haar dan te negeren. Dat betekent dat je op geen enkele manier contact met haar maakt. Ook niet veelbetekenend aankijken of tegen haar praten.

Waarschijnlijk zal ze een paar keer toch gaan spugen. Daar hoef je je geen zorgen over te maken, als ze verder goed groeit kan ze een uitgespuugde maaltijd best missen. Ze voelt zich niet ziek dus ze hoeft niet getroost te worden. Het is alleen maar vies. Opruimen en haar schoonmaken moet je dan natuurlijk wel doen, maar met zo min mogelijk aandacht. En haar daarna weer in haar stoeltje zetten met een speeltje. Als je dit consequent volhoudt zal het snel minder worden. Succes!

Faalangst

Ons zoontje van 4,5 jaar zit in groep 1. Zijn kennisniveau is goed, maar hij is een vrij gevoelig, behoedzaam, ‘kat uit de boom kijk’ – mannetje is.

De laatste tijd merken we dat hij minder graag naar school toe wil. Vooral de werkjes op school vindt hij niet meer leuk. Het gaat dan, voor zover wij kunnen beoordelen) om de ‘vrije’ opdrachten, bijv. teken iets dat met sport te maken heeft. Hij moet dan huilen en zegt tegen de juf dat hij het niet kan. Zij probeert hem dan te motiveren en uiteindelijk tekent hij dan wel iets.

Op school denken ze dat hij de lat voor zich zelf heel hoog legt. Dat hij een plaatje in z’n hoofd heeft en niet weet hoe die dat zo moet maken. We merken ook wel dat als hij bijv. een poppetje heeft getekend en we zeggen dat hij dit mooi heeft gedaan en het poppetje zo kan doorkrassen. Dit doet hij niet als je hem bijv. een compliment geeft wanneer hij goed heeft geteld, of cijfers herkend, of soms als een woord probeert te maken (deze dingen vind hij ook leuk om te doen). De vraag die we hebben is, kunnen we hem als ouders hierbij helpen en zo ja, hoe dan? Of is er iets anders aan de hand?

Antwoord:

Goed dat je met de leerkracht er over gesproken hebt. Ken je ons artikel over faalangst bij kinderen? Probeer nog wat helderder te krijgen of het alleen bij de vrije opdrachten is of speelt het ook in andere situaties?Is het alleen op school of ook in de thuissituatie?Hoe reageert hij dan precies? Kijk ook naar je eigen gedrag en dat van de leerkracht.Stel je redelijke eisen en verwachtingen? Het kan zijn dat hij de ‘vrije opdrachten’ niet zo leuk vind omdat hij daar meer moeite mee heeft.Hij denkt dat hij het niet kan. Om zijn zelfvertrouwen wat op te bouwen enkele tips:

• Laat hem voelen dat hij fouten mag maken, zowel op school als thuis
• Laat hem dingen doen waarvan je zeker weet dat hij het kan en geef hem complimenten.
• Geef zelf het goede voorbeeld, laat zien dat je ook weleens iets niet kan of wat fout doet.
• Vergelijk hem niet met andere kinderen. Vergelijk wel met eerdere prestaties.
• Beloon altijd de moeite die hij voor iets doet en niet alleen als hij resultaat levert.
• Vertel hem waar hij goed in is.
• Stel geen verwachtingen waaraan hij niet kan voldoen.

Wat de leerkracht kan doen in de door jouw beschreven situatie:

• Blijf zelf rustig, maak geen drama. Stel hem gerust en vertel hem wat wel goed gaat.
• Stimuleer hem op de opdracht toch te doen. Ga niet in op vermijdingsgedrag, zo zal hij er niet mee leren omgaan.
• Pas de opdracht eventueel iets aan zodat het haalbaarder wordt, dat motiveert hem.

Probleem met nagels bijten

Ik heb een dochtertje van 4 jaar, sinds een jaar bijt ze op haar nagels. Regelmatig doe ik een middel (bij de apotheek gehaald) op haar nagel, alsnog bijt ze op haar nagels. Elke keer belooft ze het niet meer te doen maar het lukt haar niet. Hoe moet ik met dit probleem omgaan???

Antwoord:

Misschien helpt het als u een beloningssysteem instelt. Dat kan door bijvoorbeeld een schema te maken waarin u per dagdeel bijvoorbeeld aangeeft of het wel of niet gelukt is niet op de nagels te bijten. U kunt dit weergeven mbv leuke figuurtjes of smileys die lachen dan wel triest kijken. U kunt een beloning in het vooruitzicht stellen als ze overwegend goede resultaten hierin haalde.

In het begin moet de norm hiervoor niet te hoog liggen. Het moet voor uw dochter makkelijk haalbaar zijn. U kunt per week bijvoorbeeld de norm een beetje bijstellen; zodat het steeds een beetje moeilijker wordt om die te halen. Ze moet hoe langer hoe meer goede resultaten hebben om de beloning te krijgen. Let op, zorg dat de norm haalbaar blijft, anders is het risico groot dat ze afhaakt.

Peuter kan niet alleen spelen

Mijn zoon van 3,5 kan niet alleen spelen, hij loopt achter me aan en roept me als ik even wat anders ga doen.

Antwoord:

Kinderen van 3,5 jaar kunnen nog maar heel moeilijk lang met iets bezig zijn. Ze kunnen hun aandacht maar kort bij een bepaalde activiteit houden, en meestal moeten ze hier ook voor gestimuleerd worden. In feite moet een jong kind nog leren spelen. Neem een pop. U weet wat een pop is en wat je ermee kunt doen. Een kind niet, die moet dat leren. Wat is een pop, wat kun je ermee en wat niet. Geef uw kind het goede voorbeeld; laat zien wat je kunt doen met speelgoed. Zij zal dit imiteren.

Ook als u met andere dingen bezig bent kunt u in de gaten houden wat ze doet, en erop reageren. Bijvoorbeeld als ze een paar blokken op elkaar zet, kunt u zeggen “oh wat een mooie toren heb je daar gemaakt”. U kunt haar stimuleren verder te bouwen. Blijf betrokken, ga steeds even kijken wat ze doet, en of het lukt. Maar geef ook aan dat u even iets anders bent aan het doen, en dus niet steeds bij haar kan blijven zitten. Wat ook kan helpen is om haar steeds ander speelgoed aan te bieden. Dat lokt uit om het uit te proberen, en te ontdekken.

Hoofdbonken en schudden (14 maanden)

Mijn dochter doet al sinds dat ze 12 maanden is met haar hoofd heen en weer en met het hoofdje tegen de deuren en ramen slaan, vooral als ze boos is. Ze is heel eigenwijs en maak me er echt druk om dat ze zo met haar hoofd ergens tegen aan slaat.

Antwoord:

Het kan inderdaad een fase zijn dat kindjes uit frustratie met hun hoofdje gaan bonken tegen de vloer, de deur of hun bedje. Het begint vaak rond het eerste levensjaar en kan soms wel doorgaan tot een leeftijd van 2 a 3 jaar. Zeker bij temperamentvolle kindjes kan dit voorkomen. (Bij ongeveer 1 op de 10 kindjes komt het af en toe voor).  Hun onmacht (dingen willen doen, maar ze nog niet kunnen doen, of dingen niet duidelijk kunnen maken) maakt ze soms wanhopig wat tot het bonken zou kunnen leiden. Ze gebruiken het dan om spanning te reguleren.

Het komt ook voor dat kinderen ritmisch tegen de muur of hun bed bonken om zichzelf zo in slaap te krijgen (net als wiegen), maar daar lijkt het in jullie situatie niet op.

In principe is mijn advies in dergelijke gevallen meestal om het bonken te negeren. Wanneer je er namelijk aandacht aan gaat besteden, bekrachtig je het gedrag, het wordt beloond met aandacht waardoor ze het mogelijk nog meer zal doen. Beloon haar juist met aandacht als ze lief is en niet bonkt. Wanneer het zo hard gebeurd dat ze er wonden of hoofdpijn aan dreigt over te houden dan moet je natuurlijk wel ingrijpen, probeer haar dan af te leiden en uit leggen (ook al is ze pas 14 maanden) waarom ze het niet moe doen.

Het kan dus bij jullie kindje horen en vanzelf weer overgaan (je schrijft al dat het minder wordt), maar toch wil ik zeker adviseren om het wel met het consultatiebureau te bespreken. Zij komen het vaker tegen en kunnen wellicht ook goede tips geven hoe ermee om te gaan. En ze verklaren jullie dochter heus niet voor gek hoor, ze zijn er juist om te helpen en advies te geven!

Zoon (5) valt terug in babygedrag

Mijn zoon van 5 valt de laatste tijd (inmiddels meer dan zes maanden) vaak terug in baby gedrag . Hij gaat dan praten als een baby, geeft aan mijn vrouw aan dat hij terug in de buik wil en geboren wil worden. Hij heeft ook steeds vaker een knuffel die hij als zijn baby aanduid (of broertje), geeft die de fles etc. In deze zelfde periode gaat het ook niet goed tussen mij en mijn vrouw dus het klinkt logisch dat hij zich op deze manier een veilige plek wil creeeren en teruggaan naar een situatie waar alles veilig en zeker was.

De vraag is hoe hiermee om te gaan. Natuurlijk is het belangrijk dat hij met warmte bejegend wordt en het gevoel krijgt veilig te zijn. Aan de andere kant lijkt het mij ook niet goed om hem hierin te stimuleren; creert hij zo niet een schijnwereld? Mijn vrouw gaat helemaal met hem mee in de rebirthing sessies terwijl ik hem laat begaan maar probeer hem te stimuleren die geborgenheid te vinden in dingen die meer bij zijn leeftijd passen. Dus ipv de baby route op te gaan vraag ik hem lekker bij mij te komen zitten op schoot, te praten over zijn speelgoed en met hem te campereren of voetballen. Hoe kunnen wij hier het beste mee omgaan?

Antwoord:

Het probleem dat je schetst komt regelmatig voor, vaak ook na de geboorte van een broertje of zusje. In feite is de oorzaak dan ook onzekerheid over de eigen positie. Zoals je zelf al zegt, het is een vraag naar warmte, aandacht en zekerheid. Het is inderdaad aan te raden die warmte en aandacht op andere, meer bij zijn leeftijd passende manieren aan hem te geven. Tegelijkertijd moet je het hele baby-gebeuren niet afkeuren, maar ook niet aanmoedigen. Laat hem maar begaan, maar ga er niet te veel in mee. Als je het te ver vindt gaan, leidt hem af en ga iets anders met hem doen.

Je schrijft dat het in deze periode niet goed gaat tussen jou en je vrouw. Belangrijk is om hier niet te geheimzinnig over te doen naar je zoontje toe. Ontken het niet, hij voelt ook wel dat er iets aan de hand is. Vertel hem in kindertaal wat er aan de hand is. Je hoeft niet alles te benoemen, maar je kunt wel zeggen dat jullie een beetje ruzie hebben over……… (vul maar in). Zorg dat je het verhaal aanpast zodat het iets wordt dat hij begrijpt en waar hij niet van schrikt. Vertel hem vooral ook dat het NIET aan hem ligt, dat jullie nog evenveel van hem houden, en wees eerlijk over hoe je denkt (of wilt) dat het verder gaat.

Het kan goed zijn dat je zoontje boos of verdrietig wordt van wat je vertelt, maar het neemt wel de onzekerheid weg van wat er aan de hand is. Kinderen voelen feilloos aan dat er iets mis is, en als er dan over gelogen wordt worden ze erg onzeker. Kinderen voelen zich pas veilig als alles duidelijk is. En, waarschijnlijk overbodig maar toch, zorg dat hij geen moment het gevoel heeft dat hij partij moet kiezen.

Verder weet ik natuurlijk niet hoe de dag van jullie zoontje er uit ziet, maar in onzekere tijden is het ook raadzaam om een duidelijk dagritme aan te houden. Maak desnoods een schema, plak het op de ijskast en hou je aan de tijden. Zo wordt de dag voorspelbaar.

Relatie dochter en nieuwe vriend moeder

1,5 jaar geleden is mijn ex-man opgepakt in italie wegens drugs smokkel hij moet dan ook nog 4 jaar daar zitten mijn dochter van 7 jaar heeft het daar erg moeilijk mee. Ik ben sinds 2 maanden weer samenwonend met een andere man. Zij liegt tegen hem, vertelt dingen als “mijn mama en papa hadden heel veel sex” en “mijn papa houd nog heel veel van mijn mama”. Dat doet hem pijn en er ik ook niks van waar dus ik vraag me af hoe ze daar aan komt en hoezo ze dat zo tegen hem zegt. Ze zegt dat veel van mijn nieuwe vriend houdt en heel blij met hem is.

Antwoord:

Ik kan me voorstellen dat het vervelend is dat uw dochter zulke dingen zegt. Het probleem is echter dat een kind altijd, maakt niet uit wat de omstandigheden zijn, loyaal blijft aan beide ouders. Ze heeft maar één vader en één moeder. Op het moment dat ze haar vader niet ziet, mist ze hem en ze blijft om hem geven. Natuurlijk kan ze ook andere mensen leren kennen en van hen gaan houden, maar de loyaliteit naar haar vader blijft. Ieder ander is een ‘indringer’ die het evenwicht verstoort van hoe het zou moeten zijn (namelijk vader en moeder gewoon bij elkaar).

Toon begrip voor uw dochter, ze heeft het moeilijk. Ze zal moeten leren uw vriend te accepteren, en dat leert ze niet door met u de strijd aan te gaan. Jullie moeten samen tijd doorbrengen, laat haar wennen aan de nieuwe situatie, leer elkaar kennen. Stukje bij beetje zal ze hem wel gaan accepteren. Heb geduld, sta open voor elkaar en leer haar dat ze van meerdere mensen kan houden en dat je soms in je leven keuzes moet maken zonder dat dat betekent dat je minder houdt van de mensen die daar deel van uitmaken.

Onwenselijk gedrag

Ik heb een zoontje van 3. Momenteel heeft hij grote mond ,luistert niet doet dingen die ik niet goed vind. Samen dingen doen wil hij niet alleen voor heel even. Ik heb nog een zoontje van 7 mnd en moet de aandacht verdelen. Mijn zootje van 3 heeft ook weer slaapproblemen. Hoe moeten we hiermee omgaan?

Antwoord:

Het is heel goed van je dat je je zoontje positief probeert te benaderen en het negatieve gedrag probeert te negeren. Dit werkt voor kinderen beter dan alleen aandacht te geven aan het negatieve gedrag. Maar als hij steeds maar niet luistert, kan het op een gegeven moment moeilijk zijn om het positieve gedrag te benadrukken en te belonen.

Probeer het toch vol te houden, op die manier voel je jezelf waarschijnlijk ook fijner bij de manier waarop je contact hebt met je zoontje. Het kan zijn dat je zoontje aan het kijken is hoe ver hij bij jou kan gaan. Dus wat mag hij van jou, wat vind je goed en wat mag hij juist niet.

Kinderen hebben namelijk grenzen nodig over wat ze mogen en komen erachter wat deze grenzen zijn door ze af en toe te overtreden. Het is belangrijk dat je naar je zoontje duidelijk bent over wat hij wel mag en wat niet, zodat hij weet “ok, dit mag niet van mama”. Als hij de ene keer iets wel mag en de volgende keer hetzelfde niet mag doen, zal hij op een gegeven moment niet meer weten of het nu wel of niet mag en het dus telkens opnieuw uit proberen.

Probeer dus consequent te zijn in de dingen die hij wel en niet van je mag. Dit kun je ook gebruiken als hij weer brutaal tegen je is. Benoem bijvoorbeeld dat hij brutaal is en dat je dat niet wilt hebben. Probeer er steeds op dezelfde keer op te reageren, zodat hij weet dat hij niet brutaal naar je mag zijn.

Verder vinden kinderen het ook fijn om duidelijk te weten wat er komen gaat. Probeer hem hier wat op voor te bereiden, door bijvoorbeeld te zeggen dat hij eerst even alleen moet spelen en jij dan met zijn broertje bezig bent en dat je daarna samen met hem iets gaat doen. Of je laat hem een bepaalde tijd iets doen waarvan jij wilt dat hij zich daar eventjes mee bezig houdt en hem daarna als beloning iets laat doen wat hij erg leuk vind (en wat hij van jou ook mag).

Je kunt beginnen met korte perioden, om het hem als het ware aan te leren en daarna kun je hem iets langer met iets achter elkaar bezig laten zijn. Op die manier krijg hoef jij niet constant met je zoontje bezig te zijn, maar heb je ook rustig tijd voor je andere zoontje. En als hij dan in zijn eentje goed aan het spelen is, beloon hem dan door te zeggen dat hij zo goed aan het spelen is.

Ik weet niet wat voor slaapproblemen je zoontje precies heeft, dus of hij moeite heeft om in slaap te komen of dat hij juist ‘s nachts wakker wordt. Of misschien wel helemaal een ander probleem. Ik weet niet of jullie een bedritueel hebben voor jullie zoontje voordat hij naar bed gaat, maar anders zou je dat kunnen proberen. Hierdoor gebeurt er elke avond hetzelfde en heeft hij dus door dat hij naar bed gaat. Dan komt het niet onverwachts en kan hij zich er op voorbereiden dat hij moet gaan slapen.

Zorg ervoor dat je de dingen ‘s avonds dan op dezelfde volgorde doet. Bijvoorbeeld naar boven gaan, onder de douche gaan, pyjama aandoen, tanden poetsen, in bed gaan liggen en een verhaaltje voor lezen, nog een kus van papa of mama en dan gaan slapen.

Scheiding en wisselende regels

Ik heb een zoontje van 4, zijn vader en ik zijn uit elkaar gegaan toen hij 6 mnd was. Ik werk fulltime, hij woont 3 dagen bij mij en 4 dagen bij zijn vader. Die weer bij zijn ouders woont. Deels omdat hij een drugsprobleem heeft gehad. De moeder van mijn ex neemt voornamelijk de zorg op zich. De vader van mijn ex is een zeer dominante gestreste man.

Mijn zoontje is geen moeilijk kind, geen problemen met slapen, geruime tijd zindelijk. Luistert goed etc. Hij is erg verlegen vooral naar vreemden, en bij bekenden heeft hij een ontdooiperiode nodig om los te komen. Hij ‘hangt’ erg aan zijn vader en oma, vaak heb ik het gevoel dat hij het niet met plezier bij mij is. Als hij bij mij is vraagt hij vaak wanneer hij weer naar papa gaat. Als ik hem ophaal bij zijn vader, verschuilt hij zich achter zijn vader. Zodra we de straat uit zijn praat hij de oren van mijn hoofd.

Wat mij nog meer dwars zit is dat hij sinds een aantal maanden(als een tic) met zijn ogen knippert, als ik vraag wat er is, vertelt hij me dat hij kriebel heeft. Dat heeft hij niet. Heeft dit te maken met moeheid of een psychologisch probleem? Door het feit dat hij zich iedere keer weer aan moet passen aan zijn woonomgeving, omgang en regels van mij en mijn ex?

Met alle liefde wil ik fulltime voor hem zorgen, financieel gezien gaat dit gewoonweg niet. Daarbij wil ik hem het contact met zijn vader en opa/oma niet ontnemen. Hoe moet ik ermee omgaan en wat voor actie moet ik ondernemen?

Antwoord:

Voor een kind zijn wisselingen niet gemakkelijk. Is hij bij u, dan moet hij uw regels en structuur volgen. Is hij bij zijn vader, dat moet hij zijn regels en structuur of die van opa en oma volgen. Tegen de tijd dat hij er weer aan gewend is, moet hij weer met z’n spullen naar de andere ouder. Zo gaat dat steeds door.

Uw kind heeft behoefte aan duidelijkheid en structuur. Natuurlijk heeft hij ook het contact met beide ouders nodig. U moet zich alleen afvragen of dit voor hem de beste optie is. Ik zie dat uw zoon verder geen problemen heeft met slapen en dergelijke. Dat is een goed teken. Blijkbaar heeft hij geen problemen met de situatie zoals die is. Dan is actie nog niet nodig. Wanneer hij last heeft van de wisselingen, en het steeds veranderen, dan moet u zorgen voor een duidelijker structuur. Kinderen hebben zekerheid nodig.

Denk niet dat uw zoon niet graag bij u is. Elk kind heeft een voorkeur voor een van de ouders. En dat is niet verkeerd. Hij gaat met u mee, kletst met u, luistert goed. Wat wilt u nog meer?

Wat de ‘kriebel’ is kan ik zo niet zeggen. Weet u wat hij ermee bedoelt? Hoe weet u zo zeker dat hij het niet heeft? Zou een onderzoek bij een deskundige het probleem duidelijker kunnen maken?

Nagels bijten

Mijn kleinzoon van twee en een half bijt sinds een half jaar op zijn nageltjes. Volgens mijn dochter is dit begonnen na een vakantiereis naar Brazilië. Ook harde geluiden vindt hij op dit moment niet fijn.

Het nagelbijten zie je niet overdag, het gebeurt in zijn bed voor of na het slapen gaan. Inmiddels heeft hij  een zusje erbij. Hoe kunnen we hem helpen hiervan af te komen. Doet hij dit bewust of onbewust?

Antwoord:

Het nagelbijten kan voortkomen uit een angst of zenuwen. Dit kan zeer zeker te maken hebben met de vliegreis. Dit soort dingen heeft een enorme impact op jonge kinderen. Zij kunnen niet begrijpen of plaatsen wat er gebeurd is. In een vliegtuig is het druk, het is groot, het maakt veel lawaai, een kind ziet van alles wat hij niet begrijpt of herkend.

Het nagelbijten zal hij waarschijnlijk niet bewust doen. U kunt het kind leren om met zijn angst om te gaan. Misschien helpt het om met het kind boekjes te lezen over vliegtuigen of plaatjes ervan te bekijken, zodat hij leert wat het is, en dat hij er niet bang voor hoeft te zijn. Stel hem gerust als hij bang is. Het nagelbijten zal hem veiligheid geven. Geef hem iets anders dat troost biedt; een knuffel of een doekje.

Hechtingsproblemen

Ik heb een jongen van 9 met mogelijke hechtingsproblemen door een scheiding en de problemen met zijn vader daar omheen. Als moeder ben ik al druk bezig hulp te regelen en dat lukt aardig. Nu is mijn vraag: hoe ga ik met dit kind om in het dagelijkse leven,hoe laat ik hem weer alleen slapen en weer het vertrouwen in mensen terugkrijgen.

Antwoord:

Het is voor mij erg lastig om antwoord te geven op jouw vragen omdat ik niet weet wanneer het een en ander is voorgevallen en wat er precies gebeurd. Zo maakt het veel uit wanneer de scheiding heeft plaatsgevonden. Hechting vindt plaats vanaf de eerste levensmaanden, in allerlei stadia. Wanneer er zijn eerste levensjaren, tot de scheiding een goede hechting heeft plaatsgevonden dan heb je kans dat de eventuele terugval (in gedrag bijvoorbeeld, wat je vaak ziet bij een scheiding door toegenomen angst) maar tijdelijk en van korte duur is.

Heeft hij zich echter in zijn eerste levensjaren niet goed kunnen hechten, door allerlei mogelijke redenen dan zal de ‘klap’ nu groter zijn. Welk gedrag vertoont je zoontje? Welke veranderingen zie je en hoe lang speelt dat al? Heeft hij er continue last van of schommelt het? Hoe gedraagt hij zich op school? Hoe uit zich het gebrek aan vertrouwen in anderen, etc?

Wat je vaak ziet (maar ik weet dus niet of dit bij jouw kindje ook aan de orde is) is dat een kindje zichzelf verantwoordelijk voelt voor alles wat er gebeurt, dat hij zichzelf als oorzaak of schuldige ziet. Probeer hem in dat geval steeds duidelijk te maken dat dit niet iets is waar hij schuld aan heeft! Dat het iets is tussen papa en mama en dat papa en mama niet meer samen willen zijn, maar dat dat niks met hem te maken heeft.

Probeer hem geen partij te laten kiezen, hoe moeilijk dat vaak ook is. Verder is het aan te raden hem ‘zo normaal’ mogelijk te behandelen, daarmee bedoel ik dat ik de dagelijkse structuur zo veel mogelijk zou aanhouden, hobby’s sport, bij vriendjes spelen etc. Door hem extra aandacht te geven (denk aan cadeautjes geven, dingen die anders niet mogen nu wel toestaan) maak je het moeilijker om uiteindelijk weer ‘normaal’ verder te gaan. En dit geldt natuurlijk ook voor jezelf; probeer je normale leven zoveel mogelijk op te pakken, ook als voorbeeld voor je zoon, maar ik ben me ervan bewust dat dit heel lastig is zeker wanneer de scheiding nog vers is.

Je schrijft dat je al druk bezig bent met hulp te regelen, en ik ga er dan ook vanuit dat je professionele hulp bedoelt? (Via de huisarts kan je je eventueel laten verwijzen) Heel verstandig! Je kan er niet vroeg genoeg mee zijn en mocht het niet nodig zijn of dat het snel weer beter gaat met je zoontje dan kan je er altijd nog vanaf zien (baat het niet, schaadt het niet tenslotte). Vaak hebben enkele gesprekken al veel effect en kunnen ze je veel tips en tools geven voor jullie specifieke situatie.

Ook al lijkt het nu misschien wat uitzichtloos voor je, bedenk dat kinderen over het algemeen heel veerkrachtig zijn. Het zal wellicht tijd kosten, maar zeker met een betrokken moeder (en dat ben je, want anders had je deze mail niet gestuurd) zie ik het positief in.

Zoon extreem moeilijk als ik hem bij oma ophaal

Als ik mijn zoontje van 3,5 bij mijn moeder ophaal word hij soms extreem moeilijk, zeker als ik wat langer blijf bij mijn ouders. Het lijkt wel of hij alles uit de kast haalt om iedereen tegen elkaar uit te spelen, terwijl als je alleen met hem bent is hij allerliefst. Ik zelf vind dat mijn moeder hem moeilijk loslaat terwijl ik het gevoel krijg dat op het moment dat ik binnenkom hij zich alleen nog op mij wil richten.

Ik snap dat de overgang voor hem misschien een onveilig gevoel geeft, voordat ik binnen was was alles duidelijk, maar oma wil ook vertellen hoe leuk het was. Hij moet toch ook leren dat hij soms even zijn mond moet houden, maar soms denk ik wel eens mam wees jij nou eens wijzer. Soms baal ik er gewoon van hoe dat ophalen gaat, huilend kind, oma teleurgesteld dat hij zo weggaat want hij was de hele dag zo lief. Ik weet heus wel dat hij het de hele dag leuk heeft gehad, maar iets gezelliger weggaan zou fijn zijn.

Antwoord:

Dit is een heel herkenbare situatie. U wordt hier eigenlijk voor een dilemma geplaatst; geeft u aandacht aan uw kind of aan uw ouders? Maar ook voor uw zoontje is dit moeilijk. Hij heeft de hele dag de aandacht gehad van zijn oma. Ook was er de duidelijkheid van haar regels. Nu opeens bent u er. En dan valt de aandacht weg van oma, en de regels zijn opeens niet meer duidelijk. Want moet hij nu naar oma of naar u luisteren?

Zorg daarom dat er duidelijkheid is. Besteed ook even aandacht aan hem, en geef dan aan dat u even samen wilt praten. Zorg dat hij in de tussentijd zelfstandig iets kan doen. Geef hem bijvoorbeeld iets te spelen, of een eenvoudig taakje als zijn jas halen. Hij hoeft dan niet uw aandacht te trekken. Als hij dit toch doet, negeer het dan. U heeft duidelijk aangegeven dat u even wilt praten en dat hij dan niet moet storen. Hij heeft iets anders te doen. Maak dit heel duidelijk en begrens hem hierin.

Spugen en slaan op school

Sinds februari zit mijn zoon van 4 op de basisschool en heeft het heel erg naar zijn zin. Maar nu blijkt dat hij op school steeds loopt te spugen en te slaan, niet uit kwaadheid maar het blijkt zijn manier van aandacht vragen. Nu zijn er een hoop kindjes die niet met hem willen spelen. Op school maken ze zich er wel zorgen over. Ik herken dit gedrag niet echt van hem.

Antwoord:

Wat vervelend voor je, als moeder maak je je dan natuurlijk meteen een hoop zorgen. Om te beginnen moet je bedenken dat voor het eerst naar school gaan best ingrijpend is voor een kind. Je schrijft niet of je zoontje ook gewend was om naar een kinderdagverblijf te gaan, of dat dit zijn eerste ervaring is met het omgaan met een groep kinderen (en dan nog vijf hele dagen per week!). Het spugen en slaan komt waarschijnlijk voort uit onzekerheid. Misschien is jouw zoon niet echt een onzeker kind, maar voelt hij zich in deze nieuwe situatie onzeker.

Je zegt dat de leerkracht op school heeft voorgesteld een opvoedbureau er bij te halen, maar dat wil je liever niet. Als moeder is het altijd heel vervelend om te horen dat je kind zich niet perfect gedraagt. Wij (moeders) zien dat dan meteen als kritiek, en proberen uit alle macht te laten zien dat we wel een heel leuk kind hebben. En dat hebben we natuurlijk ook, alleen kunnen onze kinderen soms hier en daar wat hulp gebruiken.

Het kan geen kwaad om eens goed door te vragen wat de school precies bedoelt met dat opvoedbureau. Wat gaat er dan precies gebeuren? Juffen en meesters zien een heleboel kinderen, en zien dus ook snel of een kind zich iets anders gedraagt. Dat wil niet zeggen dat ze het altijd helemaal juist hebben. Misschien kan er eerst iemand komen om je zoontje te observeren. Dat betekent dat er iemand in de klas komt kijken hoe je zoontje zich in de klas en met de andere kinderen gedraagt. Je zoontje hoeft niet eens te weten dat er naar hem gekeken wordt, dus die heeft er geen last van, en misschien blijkt dan dat er niets aan de hand is, of dat er misschien wel iets aan de hand is, maar iets waar aan gewerkt kan worden.

Probeer in ieder geval zoveel mogelijk aan zijn juf of meester te vragen, en vraag door tot je precies weet wat ze bedoelen en wat ze willen dat er gaat gebeuren. Het contact tussen jou en de leerkrachten moet goed zijn, want het gaat om je kind. Als je het echt niet eens kunt worden met de leerkrachten kun je altijd nog kijken of er misschien een andere school is waar je zoontje beter past. Doe dit echter pas als je alles geprobeerd hebt, want misschien is het een simpel probleem dat zo opgelost kan worden.

Verder kun je zorgen dat thuis in ieder geval alles zo duidelijk en voorspelbaar mogelijk verloopt. Wees warm naar hem toe, maar wel consequent. Als hij zich misdraagt moet je hem wel duidelijk maken dat dat niet kan (bijvoorbeeld door hem op de gang te zetten). Probeer wat extra tijd voor hem te maken, doe leuke dingen met hem. En prijs goed gedrag (bijvoorbeeld als hij lief met iemand zit te spelen, zeg dan “wat zitten julllie lief te spelen zeg!”).

Zoon (3) buikpijn en luister niet

Wij hebben een zoontje van bijna 3 jaar en een dochtertje van 8 maanden. Met onze zoon hebben we de laatste tijd veel problemen waar ik als moeder het erg zwaar mee heb. Ik weet soms echt niet meer wat te doen. Hij wordt vaak huilend wakker, klaagt over buikpijn (de arts kan niets bijzonders vinden), geeft af en toe een mondje over, maar lijkt niet echt ziek. Hij eet ook slecht (heel weinig), terwijl hij eerder altijd een hele goede eter was. Als zijn vader thuis is ben ik als moeder helemaal niks meer voor hem, behalve als hij getroost moet worden. Ik weet niet of hij nu ziek is of dat dit “gewoon” bij de peuterpuberteit hoort.

Hij negeert mij soms compleet als ik hem iets vraag of reageert met een erg geïrriteerd NEE!! Ik word erg onzeker van zijn gedrag en wil hem graag troosten, maar het lijkt me niet te lukken. Hebben jullie tips voor mij? Ik dacht altijd alles goed te doen met hem en houdt ontzettend veel van mijn mannetje, maar af en toe verlies ik nu zelfs mijn geduld of barst in huilen uit als de kinderen naar bed zijn en ik ben echt geen labiel persoontje. Ik hoop dat jullie tips voor me hebben.

Antwoord:

Wat vervelend. Ik begrijp dat je je zorgen maakt, maar ik denk dat er een logische verklaring is.( Ik ga er van uit dat hij niet ziek is, je zegt dat de arts naar hem heeft gekeken.) Tot acht maanden geleden was hij de prins in huis. Toen kwam er een zusje, dat was waarschijnlijk even leuk, en toen ging het zusje niet weg, het bleef. Als moeder is het heel moeilijk om je aandacht te verdelen over twee (of zelfs drie of vier) kinderen. Voor je zoontje is het ook moeilijk te accepteren dat hij jouw aandacht nu moet delen met een ander.  Kinderen uiten dit niet altijd in jaloers gedrag tegenover het andere kind, maar gaan (op een negatieve manier) aandacht trekken bij de ouder.

Bovendien voelt je zoontje zich misschien onveilig (dit woord moet je niet te letterlijk nemen, ik bedoel daarmee dat een aantal dingen in zijn leven niet meer duidelijk zijn, waardoor hij niet precies weet waar hij aan toe is). Ook dat uit zich vaak in uitdagend gedrag (hoe ver kan ik gaan, wat ga jij nu doen, hou jij nog van mij?). Daar komt nog bij dat je zelf waarschijnlijk behoorlijk moe bent omdat je ook nog voor je dochter van 8 maanden zorgt. Probeer de volgende dingen:

• Zorg hoe dan ook dat jij aan genoeg rust komt. Als je niet genoeg slaapt kun je het allemaal minder makkelijk aan en ben je voor je kinderen een minder leuke moeder.
• Maak tijd voor jou en je zoon, zonder je dochtertje erbij (misschien tijdens haar slaapjes, niet gaan stofzuigen of koken, maar een spelletje doen of een boekje lezen, blokken bouwen, maakt niet uit. Wat de Amerikanen noemen: quality time. Dat koken komt straks wel, mag hij ook helpen, op een stoel staan en de aardappels een voor een aangeven voor je ze schilt, of in de pan met water gooien als je ze al hebt geschild, enz enz. En dat stofzuigen, nou ja,  dat zien we later wel – is nu even niet belangrijk.)
• Zorg dat je dit iedere dag doet, liefst op een vast tijdstip (of twee keer – ik weet niet hoe je schema er uit ziet). Dan weet hij dat hij belangrijk voor je is, hij heeft jou even helemaal voor zichzelf.
• Zorg voor structuur en duidelijkheid. De wereld van je zoontje is behoorlijk op zijn kop gegooid met de komst van je dochtertje. Zorg dat er een vast schema komt. Schrijf het desnoods op en plak het op de ijskast, zodat je zelf weet hoe je dag er uit ziet. Zo weet je zoontje al snel wat er gaat gebeuren. Tafel dekken, ontbijten, afruimen, zusje gaat slapen, samen spelen met mam, zusje wakker, boodschappen doen, enz enz. Zet de tijden op het schema. Het klinkt kinderachtig, maar het werkt. Kinderen houden niet van onvoorspelbaarheid. Als alles eenmaal goed loopt kun je losser met het schema omgaan, maar vooral nu is het belangrijk dat je zoontje weet waar hij aan toe is.

Je schrijft ook dat je onzeker wordt van zijn gedrag. Dat voelen kinderen vaak feilloos aan. Als je zo goed mogelijk bent uitgerust (voor zover dat mogelijk is!) en je het schema zo opstelt dat je er zelf gelukkig mee bent, dan hoef je alleen maar consequent het schema te volgen en je zoon hierin mee te nemen. Geen reden meer om je schuldig te voelen of om troostend om hem heen te draaien, wees duidelijk. Nu ben je bezig met de baby, om 11 uur ga je met hem spelen, enz.

Maak verder duidelijke regels, als iets niet mag dan mag het niet, doet hij het toch dan gaat hij na 1x waarschuwen even op de gang of op een andere plek, en daar moet hij wachten tot jij hem (na drie minuten) komt halen. Blijft hij niet zitten, dan zet je hem terug, tot hij wel blijft zitten. Dit is de eerste keer een strijd, maar na een paar keer is de waarschuwing: wil je naar de gang? voldoende. Dit klinkt streng, maar het is duidelijk. Kinderen willen duidelijkheid. Jij bent zijn rots in de branding, hij wil niet dat jij wankelt, hij wil dat jij stevig staat zodat hij weet waar hij aan toe is. Wees warm maar duidelijk.

Nog even over het eten: kinderen kunnen een tijd veel eten, en dan plotseling zo weinig dat je je afvraagt hoe ze ervan kunnen leven. Toch gaat er vaak overdag ongemerkt een hoop naar binnen. Een goed idee is een “snackbord” om een uur of vier. Daar liggen dan komkommer, wortel, appel, kleine tomaatjes, of wat voor gezonde dingen je maar kunt bedenken op, en voor de vorm een paar chipjes en een blokje kaas. Dat kunnen ze dan tijdens het spelen of eventueel TV/filmpje kijken opeten, en dat zit er dan al in. Zolang je kind goed groeit en goed speelt, krijgt hij waarschijnlijk voldoende binnen.

Dochter achtergesteld bij kleinkind vrienden

Bij vrienden van ons, die een kleinzoon hebben van een half jaar ouder als mijn dochter, wordt mijn dochter (nu bijna 4 jaar) al vanaf de geboorte “achtergesteld” ten opzichte van dat knulletje. Bijv: hij krijgt snoep/chips/koek als ik net tegen mijn dochter zeg dat er niet meer gesnoept mag worden- dochter wil met iets spelen, hij wil niet dat zij met iets van hem speelt, dus wordt het speelgoed afgepakt met de woorden: dan wordt er helemaal niet mee gespeeld- samen vogeltjes kijken in de tuin: hij IN de voliere, zij BUITEN de voliere.

Ik ben bang dat dit van negatieve invloed is of kan zijn op de sociale ontwikkeling van mijn dochter (negatief zelfbeeld?). Heb al meerdere keren getracht dit probleem te bespreken, maar dat blijkt niet mogelijk te zijn, want die mensen snappen niet dat er een probleem is. Mijn dochter wel, vraagt ook meerdere malen waarom hij wel iets mag als zij het niet mag. Wat moet ik doen? Ik heb inmiddels zelf ook ruzie met die mensen, maar mijn schoonouders niet, willen ook niet hiertussen gaan staan.

Antwoord:

Klinkt alsof deze mensen inderdaad niet in de gaten hebben wat ze doen. Sommige mensen zijn zo blind door de liefde voor een kind of kleinkind, dat al het andere daaromheen vervaagt. Maar daar is jouw probleem niet mee opgelost.

Een paar dingen zijn voor mij onduidelijk: hoe vaak komt jouw dochter daar, en waarom? Gaat zij daarheen als ze bij jouw schoonouders is? Want als ze er niet heen hoeft, zou ik haar gewoon niet meenemen.

Een zelfbeeld wordt gevormd door omgang met allerlei mensen in verschillende situaties, dus hangt niet alleen af van wat er bij die mensen gebeurt, maar als ze er iedere week komt dat gaat het misschien wel meespelen. Als je er zelf bij bent, kun je ter plekke een hoop rechttrekken, bijvoorbeeld hardop vragen waarom jouw dochter niet in de voliere mag. Als er dan wordt gezegd dat dat niet past, dan kun jij weer hardop zeggen: “oh er kan maar 1 kindje tegelijk in, dus jij mag nadat hij naar buiten komt”. Dan kunnen ze er niet omheen om je dochter ook in de voliere te laten. Hebben ze een andere reden of antwoord, dan kun jij weer hardop tegen je dochter zeggen: Nou, het mag hier blijkbaar niet, beetje raar, maar dan gaan wij gewoon straks de zwanen voeren in de vijver.

Bij de situatie van het speelgoed afpakken kun je zelf commentaar geven: Nou dat was niet aardig van Tom (ik weet niet hoe hij heet), maar als hij er zo boos van wordt kunnen we maar beter met iets anders gaan spelen.

Als er voor haar ogen lekkers wordt uitgedeeld terwijl jij net hebt gezegd dat er niet meer gesnoept wordt, moet je daar toch consequent in zijn, beloof haar desnoods iets anders als je thuiskomt (ik vind het niet goed om nu nog meer te snoepen, dan krijg je rotte tanden / buikpijn, maar op weg naar huis gaan we nog even langs de speeltuin – of – na het eten krijg je een lekker yoghurt-toetje – enz.  Als zij dan weer zegt :”Ja maar Tom mag wel” dan zeg jij weer :”Als Tom’s oma het wel goed vindt dat hij veel snoept, moet ze dat zelf weten, ik vind het niet goed, ik wil niet dat je kiespijn / buikpijn krijgt”).

Dus het komt er op neer dat jij gewoon hardop commentaar geeft (zodat die mensen jouw commentaar ook horen), in een gesprekje met je dochter,  waarin je duidelijk maakt dat je het een beetje raar vindt dat het op die manier gaat. Zo voelt je dochter dat je aan haar kant staat en zien de mensen daar misschien ook per situatie wat er mis gaat. (Uit je mailtje begrijp ik dat je niet veel te verliezen hebt, je hebt al ruzie met ze en je hebt geprobeerd om het op een redelijke manier te bespreken).

Als dit echt niet gaat, of als je er niet bij bent, dan kun je het thuis vooraf / achteraf met je dochter bespreken. Je legt uit dat die mensen soms een beetje onaardig zijn en dat dat jongetje daar meer mag, dat jij dat ook stom vindt en niet eerlijk, maar dat het nou eenmaal zo is, je hebt leuke en minder leuke mensen.

Ik weet dat dit advies indruist tegen het idee dat je altijd aardig en beleefd moet zijn, en dat je kinderen geen onaardige dingen mag leren. Maar ik denk dat het belangrijker is dat je – op een niveau dat je kind begrijpt – eerlijk tegen je kind bent. Je wilt haar opvoeden met jouw normen en waarden, dus moet je haar steeds vertellen wat je wel goed vindt en wat niet. Bovendien is het belangrijk dat je dochter zich door jou gesteund voelt.

7 maanden en superdruk

Mijn schattig, pittig meisje van 7 maanden is sinds drie-vier maanden superdruk. Altijd beweegt ze met haar voeten, ze vraagt continu aandacht, wil niet alleen spelen, is met 2 minuten weer verveeld, wil niet liggen, zitten. Ook het verschonen is een hele opgave en ook bij de oppas waar meerdere kinderen zijn, vraagt ze continu aandacht. Omrollen en zelf zitten doet ze nog niet, wel met hulp staan of zitten. Moet ik me zorgen gaan maken, of is het normaal dat ze in deze periode zo druk zijn. Haar rustig maken lukt niet (schommelen, op schoot nemen, andere speeltjes aanbieden), al is ze verder wel een erg vrolijke baby, die echter snel verveeld is en dan vaak huilerig wordt (soms bij de oppas drie uur achter elkaar).

Antwoord:

Elk kind is anders. Sommige kinderen zijn heel rustig, andere kinderen zijn heel druk. Dat is net als de verschillen tussen mensen; niet iedereen is even spontaan, sociaal, gezellig, rustig. Het is niet vreemd als een kind geen rust in zich heeft, dat is dan zoals hij of zij is. Het kan wel lastig zijn om ermee om te gaan.

Het is van belang dat u zelf rustig blijft en uw dochter van kleins af aan leert wat de grenzen zijn. Leer haar dat ze niet continu alleen de aandacht kan krijgen. Jonge kinderen kunnen niet langer dan een paar minuten ergens de aandacht op richten. Wees dus niet verbaasd dat ze snel verveeld is. Het concentratievermogen is nog niet zover ontwikkeld. Dat duurt nog wel even. Maak u nu nog niet te veel zorgen. Let de komende jaren wel op of ze zo druk blijft. Dit kan namelijk van invloed zijn op haar leerprestaties.

Zoontje praat niet op de peuterspeelzaal

Zoon van 3 gaat sinds vorig jaar naar de peuterspeelzaal toe. Daar praat hij helemaal niet, thuis wel. Hoe komt dat?

Antwoord:

Sommige kinderen zijn stiller dan andere kinderen. Het kan best zijn dat uw zoontje verlegen is als hij in een andere omgeving dan thuis is. U moet u voorstellen dat een peuterspeelzaal helemaal nieuw en onbekend is. Er zijn andere regels, andere kinderen, andere mensen, de ruimte is anders, het speelgoed is anders. Elk kind reageert daar anders op. Sommige kinderen wennen snel en zijn meteen zichzelf. Andere kinderen hebben hier meer moeite mee.

Het is aan de leidsters in de peuterspeelzaal om ervoor te zorgen dat uw zoon zich veilig voelt en op zijn gemak, en om hem te stimuleren of te betrekken bij hetgeen er gebeurd. Dan zal hij ook wat losser worden en wat meer gaan praten. Hier kan soms een hele tijd overheen gaan. U kunt hem van buitenaf niet dwingen te veranderen, en op vragen als waarom kan uw zoon op deze leeftijd nog helemaal geen antwoord geven. Geef hem tijd, hij komt wel los. En als het nu niet is, dan leert hij het waarschijnlijk op school wel.

Helmpje, kleding aantrekken en paniek

Onze dochtertje is nu 2,5 jaar oud en heeft met 7 maanden een helmpje gehad omdat haar hoofdje erg plat was. Nooit geen narigheid gehad tijdens het dragen. Nu merken we wel al een jaar dat ze erg tegen kleding over haar hoofd aan te trekken is. Laatst bij de muziekschool een jurk te snel over haar hoofdje getrokken dat strak bleef zitten. Ze raakte helemaal in paniek en wil nu niet meer naar de muziekschool toe en pyjama niet meer uit.

Antwoord:

Het ziet er inderdaad naar uit dat jullie dochter het aantrekken van kledingstukken over haar hoofdje heeft geassocieerd met de muziekschool. Het is goed mogelijk dat er onbewust al angst aanwezig was wegens het dragen van een helmpje wat nu opnieuw getriggerd is.

Door “toe te geven” aan haar angst leert ze inderdaad dat haar angst terecht is (en is de kans groot dat deze zich zal uitbreiden naar andere gebieden/gebeurtenissen die ze dan ook niet meer wil) aan de andere kant is het ook niet goed haar te dwingen naar de muziekschool te blijven gaan.

Misschien is het mogelijk om de cursus op de muziekschool enige tijd uit te stellen? Wellicht lukt het op een later moment wel. Wat het aantrekken van kleertjes over haar hoofdje betreft zou ik proberen een middenweg te zoeken; ze zal toch moeten leren dat er af en toe kleding of haar hoofdje moet, echter zou ik er voorlopig wel rekening mee houden met de grootte van de opening van het kledingstuk (zoals jullie al doen).

Probeer er een spel van te maken, vaak helpt het door een (zelfverzonnen!) liedje erbij te maken waardoor ze afleiding heeft (bijvoorbeeld op melodie ‘vader jacob’) Ook het haar zelf laten doen (met hulp) en veel voordoen (gek doen wanneer je hoofd tevoorschijn piept) kan helpen, vaak groeien kinderen dan vrij snel over een dergelijke fase heen.

Blijft dit probleem of wordt het erger dan is het verstandig om eens via de huisarts te kijken of een verwijzing (advies door gescecialiseerde hulpverlening) een optie is.

Wat vertellen over ongeneeslijke ziekte oma?

Vraag: Wij hebben afgelopen woensdag te horen gekregen dat er niks meer te doen is tegen de eierstokkanker van mijn moeder. Hoelang we haar nog in ons midden mogen houden is niks over te zeggen. Wat moet ik de kinderen gaan vertellen? We hebben 3 kinderen, een jongen van 9, een meisje van 6 en nog een meisje van 2. Ik maak me vooral zorgen om mijn meisje van 6. Haar tijdsbesef is soms zo ingewikkeld dat ik bang ben dat ze daar niet mee om kan gaan. Plus dat ze alles er uit flapt, dus ook de meest rare vragen aan oma zou kunnen stellen. Hebben jullie tips voor ons, want ik vind het heel erg moeilijk. Ik hoor het graag.

Antwoord:

Wat verschrikkelijk om te horen. Zulke situaties zijn altijd moeilijk. Het is het beste om eerlijk te zijn tegen de kinderen. Vertel wat er aan de hand is, maar pas het aan aan hun begripsniveau. U kunt aangeven dat oma heel erg ziek is, en niet meer beter zal worden. Over de tijd hoeft u niks te zeggen, u weet het immers zelf niet. Wees hier dus eerlijk over. Voor kinderen is het vaak makkelijker te bevatten als u een boekje met ze leest over kanker. Op de website van de kankerbestrijding staat een lijst met titels, geschikt voor kinderen. Kinderen zullen zeker vragen gaan stellen, maar u kunt met ze afspreken dat ze deze aan u stellen omdat het voor oma te moeilijk is om erover te praten. Sterkte.

Pop als “vriendje” peuter / biedt veiligheid?

Ik heb ergens gehoord dat de peuters makkelijker over hun gevoelens en gedachten via/aan een pop vertellen. Is dat zo? Hoe werkt het? En is dat waar dat een vaste pop-vriendje duidelijkheid en veiligheid aan de peuter biedt? Hoe werkt het?

Antwoord:

Het is waar dat kinderen makkelijker tegen een pop praten. In het spelen met poppen oefenen kinderen vaardigheden. Dit kan van alles zijn: van het verzorgen van de pop tot het oefenen met sociale situaties. Poppen kunnen de plaats van vriendjes of vriendinnetjes innemen. Het praten tegen een pop is veiliger; deze zegt immers niks terug, dus je kunt geen fouten maken. Een pop ‘begrijpt’ ook alles wat een kind zegt. Als een kind een pop overal mee naar toe neemt, dan maakt die immers hetzelfde mee als het kind. Aan een pop kun je ook allerlei geheimen toevertrouwen, want hij/zij vertelt niks verder. Daarnaast vult een kind zelf in wat een pop ‘zegt’. Het krijgt dan ook alleen de reacties die het wenst.

Een pop biedt zeer zeker veiligheid aan een kind; het meenemen en vasthouden van een pop geeft steun en troost, maar het is ook een maatje dat dezelfde dingen meemaakt als een kind. Een pop is er altijd, en is en blijft hetzelfde.

Hoe zuigfles afbouwen?

Mijn dochter van 19 maanden drinkt al vanaf haar 1e jaar uit een flesje – ik heb haar tot haar 1e jaar borstvoeding gegeven. Ze zag borstvoeding als een troost en nu heeft ze precies hetzelfde met een flesje. Ik ben laatst bij de consultatiebureau geweest en die vertelde mij dat ik moest stoppen met de fles. Dat heb ik toen meteen gedaan ben die dag nog met mijn dochter naar de winkel geweest om een mooie tuitbeker en gewone beker uit te zoeken. Ik heb daarna haar flesje in 1x weggedaan.

Dit heb ik 6 dagen volgehouden omdat ze niet meer wilde drinken 6 dagen lang niet uit een beker niet uit de tuitbeker ze moest de hele dag door huilen en werd ‘s nachts de hele tijd wakker. Ik was aan het eind van mijn latijn en haar ontlasting werd steeds harder omdat ze niet meer dronk. Dus heb ik haar flesje terug gegeven. Hoe krijg ik haar alsnog van haar flesje af. Ik heb namelijk gezien dat ze op haar bovenste voortanden witte aanslag heeft (zuigfles carries). Ze drinkt altijd alleen drankjes zonder suiker.

Antwoord:

U kunt het gebruik van het flesje het beste langzaam afbouwen. Door het in een keer weg te nemen, neemt u meteen een stuk troost weg. Zoek dus een alternatief hiervoor, bijvoorbeeld een knuffeltje. Geef het flesje bijvoorbeeld twee keer per dag in plaats van drie keer, en vervang de derde door een bekertje. Prijs haar wanneer dit goed gaat. Houd dit een paar dagen vol, tot ze eraan gewend is en het goed gaat en neem dan pas de volgende stap. Zo kun je langzaam teruggaan naar het drinken uit een bekertje. Bied wel op een andere manier troost, bijvoorbeeld door haar bij u te nemen.

Hoe komt dochter van speen af?

Mijn dochter van 2 heeft in bed nog een speen hierdoor vervormt haar gebit. hoe pak ik het aan om haar van de speen af te krijgen. Als ik hem afpak huilt ze tranen met tuiten en dat gaat me door merg en been,ze is dan zo oprecht verdrietig.

Antwoord:

Het is moeilijk om een kind iets af te nemen wat troost of steun biedt. Toch moet u hier consequent mee omgaan. Het is misschien het beste om stapje voor stapje het gebruik van de speen af te bouwen. Gebruikt ze deze alleen nog ‘s nachts? Dan heeft ze misschien de speen alleen nodig om in slaap te vallen. U kunt de speen dan wegnemen wanneer ze slaapt. Geef haar dan wel iets anders dat troost biedt, bijvoorbeeld een knuffeltje. Ze zal dan steeds minder de speen nodig hebben.

Bouw het af. Nu is het de hele nacht. Verander dat in het moment van in slaap vallen. Laat haar daaraan wennen en neem dan de volgende stap. Sla eens een nachtje over. Als dit werkt kan stap voor stap toegewerkt worden naar het slapen zonder speen. Prijs haar wanneer het goed gaat, geef complimentjes als ze goed slaapt zonder speen. Ze leert dat ze de speen niet nodig heeft.

Tegenstrijdig gedrag bij ophalen van creche

Als ik mijn kind van het kinderdagverblijf ophaal draait ze met haar hoofd weg en kijkt op de grond, vervolgens laat ze zich ook op de grond vallen…..en paar tellen later vind ze het leuk dat ik haar kom ophalen….wat betekent dit gedrag?

Antwoord:

Het gedrag kan verschillende betekenissen hebben. Heeft ze het gedrag altijd vertoont, of is het naar aanleiding van een bepaalde gebeurtenis of verandering? Doet ze dit altijd? Bij wie doet ze dit?

Op basis van deze informatie zou ik denken dat het een vorm van protest is. Als het kind de hele dag op het kinderdagverblijf is geweest, en daar plezier heeft gehad, zal ze het niet leuk vinden om naar huis te moeten gaan. Het kan zijn dat ze zich daarom afwendt en op de grond laat vallen. Ze probeert daarmee aan te geven dat ze niet wil gaan. Misschien probeert ze tijd te rekken.

Dat ze het vervolgens wel leuk vindt dat u haar komt halen zegt iets over de band die u met haar heeft. Ze vindt het waarschijnlijk prettig om bij u te zijn, of om met u naar huis te kunnen gaan. Het moment van ophalen heeft dan iets tegenstrijdigs; ze is graag daar en gaat graag weg. Dit kan ze in haar gedrag laten zien.

Het kan ook zijn dat het gedrag een gewoonte is geworden; dat ze merkt dat ze dan de aandacht van u (of iemand anders) krijgt. Aandacht is heel belangrijk voor kinderen. Ze vinden het prettig om aandacht te krijgen, en wanneer dat niet (genoeg) gebeurt kunnen ze ver gaan om die toch te krijgen. Misschien is het wel een spelletje voor haar om dit te doen. Ze kan zo uitproberen waar de grens is, hoe mensen reageren op bepaalde gedragingen.

Paniekaanvallen

Ik heb een dochtertje van 2 jaar en 2 maanden, het is altijd een erg lief, behulpzaam en rustig meisje geweest tot een week of anderhalf geleden. Ik ben zelf 3 weken geleden begonnen met school en het heeft er denk ik ook veel mee te maken, maar ze slaapt er nu slecht door en heeft nu ook een paar dagen een hese stem aan over gehouden. Het begon dat ze ziek was en diarree had, dan is het logisch dat ze huilerig is dus maak ik me ook niet druk om als ze voor een nachtje bij ons in bed slaapt, maar ze begon zich beter te voelen en ging ze dus weer in haar eigen bedje slapen.

Ze werd steeds niet helemaal beter en werd dan om de dag een beetje huilerig, dus sliep ze om de dag ongeveer bij ons. Maar na vorig weekend begon ze vreemd te doen, we hadden opa uitgezwaaid want hij ging op vakantie en gingen de hond van hem uitlaten, ze was in de tuin over haar angst heen gekomen van de hond, heeft ze binnen 1,5 uur weten weg te werken. Toen gingen we naar het bos met de hond en nog een oom en een tante, ze heeft ondertussen zitten spelen en rennen met de hond en alles ging goed.

Al met al was het een lange dag, de dag erna ging ze naar oma en daar zijn we naar de paarden gegaan dat was ook een lange dag met dingen erin die ze normaal nooit doet. Die dagen ging ze dan ook huilen van vermoeidheid en ik had geen kinderwagen bij me en zat ze bij mij op de arm. Maar ik nam aan dat de huilerigheid weg zou gaan na het slapen, dat was dus niet zo de dagen die erop volgde bleef ze huilerig maar niet op een normale manier.

Het was meer paniek huilen niet eens ‘gewoon’ angstig maar echt paniekerig en de hele tijd roepen mama/papa ben bang! Terwijl we naast haar staan of haar op de arm hebben, of dat er helemaal niks ergs gebeurd, dat er iets is wat ze niet helemaal leuk vind, dan denk ik ze stelt zich gewoon aan, en dan negeer ik haar en dan word het nog erger…

Ik weet soms even niet meer wat ik ermee aanmoet, het vervelende is dat ik nu erg weinig thuis ben en in een dagopleiding zit, haar vader is in mijn plaats thuis met haar, waar ze ook een heel erg goede band mee heeft.

Antwoord:

Alle veranderingen in een relatief korte tijd (ziek geweest, mama naar school, papa thuis, opa’s hond etc) kunnen angstig gedrag tot gevolg hebben. Vaak wordt dit minder door structuur en regelmaat aan te houden en consequent te zijn. Het kan namelijk erg verwarrend voor haar zijn wanneer ze dan weer wel en dan weer niet bij jullie mag slapen. Je schrijft dat wanneer je haar angst negeert het alleen maar erger wordt. Wat doe je dan uiteindelijk? Als je wanneer het erger wordt toch ‘toegeeft’ geef je onbewust en impliciet aan dat het inderdaad iets engs was waarvoor ze terecht bang was.

Probeer wanneer ze aangeeft dat ze bang is dit serieus te nemen, maar ook uit te leggen dat papa en mama er zijn en dat er niets kan gebeuren. Waarschijnlijk neemt het “ben bang” gedrag na verloop van tijd weer af, zie het als een fase, maar blijft het aanhouden neem dan eens contact op met een hulpverlener via de huisarts (pedagoog of psycholoog oid)

Problemen op de creche

Onze dochter (nu bijna 2,5) gaat vanaf september naar de creche. In het begin was het een drama , maar het gaat nu steeds beter zeggen de begeleidsters. Maar het is nu zo afwisseld vorige week was het brullen bij het heen brengen en vandaag was het een stuk beter toen we haar weg brachten. Alleen vorige week had ze leuk gespeeld en vandaag wou het weer helemaal niet. Ze wil niet met andere kinderen spelen ze wil niet samen aan tafel een broodje eten. Maar als een leidster met haar alleen gaat wandelen vind ze het wel leuk. Wij maken ons nu toch wel een beetje zorgen , ze moet dan met 2 weken naar het ziekenhuis voor de neusamandelen en ze krijgt buisjes in haar horen maar zou dit dan de reden kunnen zijn van dit gedrag .

Antwoord:

U schrijft dat het in het begin heel moeizaam ging, maar dat het nu veel beter gaat, ook al is het met ups en downs. Wat betreft het wel of niet met andere kinderen willen spelen is dat op zich niet zo vreemd. Kinderen tot 3 jaar gaan er van uit dat zij in het middelpunt van de wereld staan, alles draait om hen. Pas vanaf 3 jaar krijgen kinderen belangstelling voor elkaar en leren ze samen te spelen, tot die tijd is het dus heel normaal dat ze niet altijd leuk met andere kinderen wilt spelen. Het is mij niet duidelijk of het bezoek aan het ziekenhuis al heeft plaatsgevonden of nog moet gebeuren. Wanneer het al geweest is dan kan de angst die dit met zich meebrengt ook (tijdelijke) veranderingen in het gedrag met zich meebrengen.

Loyaliteitsconflict

Mijn hoog sensitieve zoontje van 3 en een half jaar en ik wonen samen sinds hij een baby was. Vader heeft ons verlaten en de eerste periode niet omgekeken. Vader is verbaal agressief en in meerdere opzichten niet wat je als voorbeeld zou wensen voor je kind. Langzaam aan is er omgang opgebouwd. Vader en ik zijn als water en vuur, maar daar waar ik mijn fatsoen weet te houden in bijzijn van ons kind, laat vader zich behoorlijk gaan.

Inmiddels werd mijn grens hierin bereikt en hou ik vader niet langer de hand boven het hoofd. Na de zoveelste uitbarsting van zijn kant in bijzijn van ons kind heb ik onze zoon uitgelegd dat papa en mama geen goede vriendjes zijn en dat papa wel eens stoute dingen tegen mama zegt. Ik wil nl. voorkomen dat mijn zoon teleurgesteld raakt in mij als hij ontdekt dat zijn vader een hele nare man is. Het jochie worstelt hiermee. Hoe kan ik hem begeleiden?

Enerzijds roept hij niet naar papa te willen, want die doet stout tegen mama, anderzijds zegt ie ook wel eens dat ie papa mist. Ze zien elkaar overigens wekelijks. Als hij thuis komt, dan moet hij eventjes helemaal niets van mij weten. Na een kwartier of een klein half uurtje kruipt ie uit zich zelf bij me op schoot om me vervolgens niet meer los te laten. Wat zegt dit gedrag? Ook vertelt hij helemaal niets over wat hij bij papa heeft gedaan of meegemaakt. Ik vraag nooit teveel, want wil niet overvragen, maar toon wel interesse. Zijn verhaal is minimaal en moet van ver komen. Toch heb ik wel de indruk dat hij het naar zijn zin heeft bij vader. Wat kan ik doen om mijn zoontje hierin te ondersteunen? Hoe kan ik het makkelijker voor hem maken?

Antwoord:

Wat vervelend dat je zo’n slechte band hebt met de vader van je zoontje. Ik kan me goed voorstellen dat het heel moeilijk is om dan “aardig” te blijven praten over zijn papa. Hoe je het beschrijft denk ik dat je het goed hebt aangepakt. Door uit leggen dat grote mensen, net zoals kinderen, soms kunnen kibbelen houd je het begrijpelijk. Maar ga hierin niet te ver, om de verwarring bij jullie zoon niet te groot te maken.

Het feit dat hij weinig vertelt over zijn verblijf bij papa is vrij normaal voor een kind van 3,5 jaar. Waarschijnlijk heeft hij allerlei dingen gedaan en zit zijn hoofdje zo vol dat hij daar nog geen orde in kan aanbrengen. Vaak zie je dat wanneer een kindje in bed ligt en meer rust heeft wel zin heeft in een praatje. Goed dat je niet aandringt, dat werkt vaak alleen maar averechts. Vaak vinden kinderen van deze leeftijd ‘directe open’ vragen ook moeilijk (zoals “wat heb je gedaan”) meer gesloten vragen zijn makkelijker voor ze (zoals “heb je pannenkoeken gegeten?”) en van daaruit komt er soms een uitvoeriger verhaal.

Hoe komt dochter van zuigfles af?

Mijn dochter van 2,5 loopt nog steeds met de fles. Als ik hem weg haal dan gaat ze helemaal door het lint. Ze drinkt eigenlijk alleen limonade uit de fles en neemt hem alleen als ze verdrietig is of moe. Hoe komt ze er vanaf?

Antwoord:

Je dochter gebruikt haar fles duidelijk als troostmiddel. Een ander kind gebruikt bijvoorbeeld een knuffel of speentje. De oplossing is vrij simpel. De fles moet weg en niet meer terugkomen en je moet haar een alternatief aanbieden als ze verdrietig of moe is. Soms helpt het om samen een tuitbeker te gaan kopen. Op die manier betrek je haar erbij.

Zoon wil niet meer in bad

Mijn zoontje van 13 maanden wil opeens niet meer in bad. Onder de douche was altijd al een probleem. Eerder vond hij het wel leuk, hij was dan vaker boos omdat hij er niet uit wilde. Hij is eerder wel vaker uitgeschoten maar dan ging hij gewoon verder met spelen.

Antwoord:

Er kunnen verschillende redenen zijn waarom hij niet in bad wil. Probeer achter de oorzaak te komen. Is hij bijvoorbeeld bang voor water dan zul je hem eerst van zijn angst moeten afhelpen. Zet hem in het badje zonder water en was hem eerst met bijvoorbeeld een washand of spons. Vervolgens ga je het opbouwen en doe je een heel klein laagje water in het badje en daarna steeds iets meer.

Belangrijk is ook om aan te geven wat je gaat doen, ook al is hij nog klein. Vertel hem van tevoren dat hij in bad gaat. Het badderen zelf kun je leuker maken door badspeeltjes, bubbels, liedjes zingen of andere spelletjes.

Let ook goed op de temperatuur van het water. Soms is dat een van de redenen waarom kinderen niet in bad willen. Ook kun je zelf met hem in bad gaan zodat hij kan zien dat er niks engs aan is. Maak er niet een heel scène van zodat het badritueel iets dramatisch voor hem wordt.

Zwanger en paniekaanvallen

Ik heb een dochtertje van 2. Nu vond ik de begin periode van haar heel erg heftig. Toch kriebelde het de laatste tijd en wilde ik graag een tweede. Welnu, het is zover en sindsdien heb ik dus vreselijke paniekaanvallen. Steeds weer draait het beeld zich voor mijn ogen af…de slapeloze nachten, de onzekerheid, de voedingen, het ritme en bovenal de vraag waarom wilde ik dit weer zo graag.

Antwoord:

Vanuit uw mail kan ik niet opmaken hoe vaak u paniekaanvallen heeft. Is dit meerdere malen per dag? Heeft u een coninue angst of zijn er ook momenten dat u wel kunt genieten van uw zwangerschap?

Om van uw paniek (angst) af te komen is het belangrijk om goed te kijken waar deze angst precies om draait. Onze gevoelens (angst, boosheid, verdriet en blijdschap) worden gevormd door onze gedachten. We voelen iets doordat we ergens iets over denken. Die gedachten oftewel de dingen die je tegen jezelf zegt maken u in uw geval angstig. Helaas is het zo dat onze gedachten vaak een loopje met ons nemen, ze kloppen niet helemaal en daardoor voelen we ons veel angstiger of bozer dan we eigenlijk horen te zijn.

Daarom is het goed om eens (objectief) te kijken naar de gedachten die u angstig maken. Kloppen die gedachten wel? Is het echt zo verschrikkelijk als wat u tegen uw zelf zegt?

Het is begrijpelijk dat u opziet tegen opnieuw slapeloze nachten, maar welk bewijs heeft u ervoor dat de eerste periode weer zo heftig wordt als bij uw eerste kindje? Mischien valt het dit keer wel mee. En mocht het inderdaad een zware periode worden: u heeft het ook gered bij uw eerste kind! Wat voor bewijs heeft u dat u het nu niet gaat redden? Daarbij heeft u nu de ervaring, die u bij uw eerste kind niet had. Dus de onzekerheid zal waarschijnlijk veel minder zijn.

Probeer vooral te focussen op de gedachten waarom u wel nog een kindje wilde. U kunt alle rampscenario’s wel af gaan spelen in uw hoofd maar wat heeft u eraan? U weet niet of het echt zo zal gaan. Probeer te genieten van het wonder in uw buik.

Blijft u zo angtsig neem dan eens contact op (via uw huisarts) met een psycholoog die thuis is in de cognitieve gedragstherapie. Door in te gaan op uw cognities (=gedachten) zal de angst afnemen. U bent niet de enige die hiermee worstelt en vaak hebben enkele gesprekken al heel veel effect!

Stress/angst niet zwanger te kunnen worden

Ik ben 21 jaar en al 6 maanden gestopt met de pil maar helaas ben ik nog niet zwanger. Met de dag word ik meer gestrest en ben bang dat ik geen kind kan krijgen. In korte tijd ben ik veel afgevallen van 72 kilo naar 50 kilo. Mensen zeggen dat dat gevolgen kan hebben voor een zwangerschap?

Antwoord:

Het is heel moeilijk om iets over jouw persoonlijke situatie te zeggen. Wel is het zo dat het GEMIDDELD (!) een jaar duurt voordat een vrouw zwanger wordt. Voor veel stellen duurt het zelfs nog veel langer. Natuurlijk hoop je meteen wanneer je stopt met de pil dat het meteen raak is, maar dat geluk is maar voor heel weinig mensen weggelegd. Alles binnen een jaar is ‘normaal’. Ben je na een jaar “oefenen” nog niet zwanger dan is het verstandig om eens langs de huisarts te gaan.

Je schrijft dat je je gestresst raakt van het feit dat je na 6 maanden nog niet zwanger bent, probeer dit (hoe moeilijk het ook is!) los te laten. Blijf tegen jezelf zeggen dat het best een jaar kan duren en probeer je daar op in te stellen. Wanneer je je druk maakt, maakt je lijf “stress” hormonen aan wat ook weer kan zorgen dat het lastiger wordt om zwanger te worden.

Je schrijft ook dat je 22 kg bent afgevallen, ook dat kan je vruchtbaarheid ontregelen. Probeer wel goed en gezond (gevarieerd) te blijven eten, want ook slechte eetgewoonten of ondervoeding kan zorgen voor verminderde vruchtbaarheid. (Ook alcohol drinken, roken, drugs en medicijngebruik kan allemaal invloed hebben op de vruchtbaarheid van zowel man als vrouw.)

Thuis anders dan op het kinderdagverblijf

Onze zoon is nu 3 en een half vindt het na wat opstartproblemen nu dan toch echt leuk om naar het kinderdagverblijf te gaan. Hij is soms verlegen bij binnenkomst maar gaat al snel spelen en klaagt als ik hem “te vroeg” kom halen! maar nu vroeg vandaag een leidster aan me of hij thuis ook altijd zo stil is ??? Nee dus!! Thuis rent hij rondjes, is vrolijk en uitbundig en praat de oren van mijn kop, ook als er wel eens een kindje te spelen komt. Nu maak ik me toch zorgen. Is dit wel goed dat hij blijkbaar op het kdv nog steeds niet 100% vrij is? Het gaat wel beter als het rustig is of hij met rustigere kindjes speelt. 

Antwoord:

Dat je zoon klaagt dat je hem te vroeg komt halen is een goed teken. Hij heeft het in ieder geval naar zijn zin op het kinderdagverblijf. Dat hij op dagverblijf overkomt als een stille jongen wil nog niet zeggen dat hij zich niet 100% vrij voelt zoals hij dat thuis wel doet. Elk kind zal namelijk in een andere situatie zich anders gedragen en een andere rol aannemen dan thuis. In het bijzijn van andere kinderen zal je zoontje niet de drukte opzoeken en met de drukke kinderen mee gaan doen. Hij vindt het prettiger om met rustiger kinderen te spelen. Hier voelt hij zich fijn bij. Zolang je kind nog met plezier naar het dagverblijf gaat en zich thuis ook prima vermaakt hoef je je geen zorgen te maken.

Huilen na thuiskomst kinderdagverblijf

Als mijn zoontje (10 maanden) een dag op het kinderdagverblijf is geweest, huilt hij altijd ‘s avonds tijdens het eten. Hij komt dan ‘s middags pas rond 4 uur uit zijn bed en rond 5 uur krijgt hij eten. Op dagen dat hij thuis is, is dit niet. Hebben jullie een idee hoe dit kan komen?

Antwoord:

Op het kinderdagverblijf doen kinderen veel indrukken op en dit kost hun veel energie. Hierdoor kunnen zij meer last van vermoeidheid hebben dan op de dagen dat hij thuis is. Als kinderen vermoeid zijn, hebben zij in veel gevallen niet zo veel zin om te eten en kunnen dan aan tafel lastig gedrag gaan vertonen en huilen. Heb je dit ook al op het kinderdagverblijf besproken? Het is wel goed om dit te bespreken en bekijk in hoeverre het ritme van je kind anders is dan thuis en of dit van invloed is. Wellicht kan er wel een verandering in het slapen worden aangebracht en/of op een later tijdstip gaan eten.

Met poep spelen en stotteren

Mijn kleinzoon is net 3 jaar geworden, is echt een slimme jongen, maar af en toe doe hij wel rare dingen, zoals met zijn eigen poep spelen of op de bank plasje doen en dan vertelt hij dat het vanzelf ging. Is dat normaal, of moet mijn dochter actie ondernemen? Persoonlijk denk ik dat het een aantal maanden geleden gebeurd is. Hij is namelijk van de trap gevallen op zijn hoofd. Sindsdien stottert hij en vertoont dit gedrag.

Antwoord:

Er zijn meer kinderen die met hun eigen poep spelen of per ongeluk plassen op de bank. Kinderen willen veel ontdekken. Zo kan ook hun eigen ontlasting interessant voor hun zijn. Ook het plassen kan vanzelf gaan. Kinderen zijn soms zo druk aan het spelen, dat zij vergeten om naar de wc te gaan.

Kinderen die met hun ontlasting spelen kunnen ook een signaal afgeven. Zij proberen u iets duidelijk te maken. Het gaat niet helemaal goed met hem. Dit kan verschillende oorzaken hebben zoals spanningen, angsten, gebeurtenissen, enz.

Met de beschrijving die u mij heeft gegeven, kan ik niet zeggen wat de exacte oorzaak van het stotteren zou kunnen zijn. Het zou ook bij de normale ontwikkeling van het kind kunnen horen. Een kind leert zoveel en heel snel. Hij wil soms al zoveel zeggen, dat hij begint te struikelen over zijn eigen woorden.

Als u en uw dochter zich echt zorgen maken, dan adviseer ik u contact op te nemen met het consultatiebureau of huisarts.

Peuter met buikpijn

Onze dochter (bijna 3) klaagt regelmatig over buikpijn. Ze heeft regelmatig last dat ze moeilijk kan poepen en wij wijten dit aan het feit dat ze slecht eet. Toch zit het ons niet altijd lekker. Al helemaal niet nu wij denken dat haar buikje wat hard aanvoelt. Aan de ene kant denken we dan: we gaan naar de huisarts maar aan de andere kant denken we dan: is dat niet wat overdreven? Zeker weten dat de buikpijn met het slechte eten samenhangt, weten we natuurlijk niet. En heeft ze wel echt buikpijn, is het niet een manier van aandacht vragen. Hoewel wij van mening zijn dat ze echt geen aandacht tekort komt.

Antwoord:

Belangrijk is wel altijd de buikpijn of andere pijnen van het kind serieus te nemen. Vaak zijn lichamelijke aandoeningen de oorzaak van buikpijn bij peuters. Het is belangrijk dat zij voldoende drinken en gevarieerd eten met veel vezels. Dus voldoende fruit, groenten en brood met vezels. Obstipatie komt veel voor bij peuters. Kinderen op deze leeftijd hebben niet altijd zin om te eten, zijn moe of lusten het eten niet. Hierdoor eten zijn niet voldoende gevarieerde voeding.

De buikpijn kan ook aangeven dat het kind niet lekker in zijn vel zit. Dit kan komen door spanningen of het kind wordt gepest.

Ik adviseer u om altijd contact op te nemen met consultatiebureau of huisarts als u twijfelt over de gezondheid van uw kind.